Η Ελεονόρα τον λέει "μπάσταρδο"...Η Νατασα τον αποκαλεί "σκιες"...Η Αλκηστις "απέραντο κενό"...Η Δήμητρα "στερεότυπά μου". Εσυ... πώς?
Δεν έχει σημασία το "πως", έχει μόνο το "γιατί" σου. Και του καθενός θα είναι πάντα τόσο διαφορετικό αλλά και τόσο όμοιο συγχρόνως.
Τον πόνο του άλλου δε θα τον καταλάβεις ποτέ.Θα τον ακούσεις σιωπηλά, θα τον αγκαλιάσεις ζεστά γιατι κι εσυ εχεις ζήσει κάτι παρόμοιο κάπου,κάπως,κάποτε..
"Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι" μου φώναξε χτες η Κ. με ενα παράπονο γλυκό..Χαμογέλασα.Ηξερε.'Ηξερα.Ξέρεις κι εσυ..Ξέρεις πότε ειναι η ώρα να φύγεις..να μείνεις..να γελάσεις ή και να κλάψεις..να μετανιώσεις ή να πιστέψεις..να αγαπήσεις και να μισήσεις..να αγγίξεις τις χορδές σου ή ν'ανοίξεις το δικό σου σεντούκι με τα πολύτιμα φλουριά σου. Η ματαιότητα του φόβου είναι λαβυρινθος. Μη μπείς.Δε θα βγείς ποτέ. Να έχεις επίγνωση του τι βιώνεις. Μέχρι που και αν τραβάει.Να μη μένεις απο συνήθεια σε παρακαλώ. Αρρωστεια βαριά σου λέω. Σου τρώει σωθικά δε παίρνεις γραμμή πώς, που, πότε και γιατι.
Λένε πως μετα απο κάθε μπάσταρδο,σκιά,στερεότυπο ή απέραντο κενό , κάτι σου έχουν πάρει ή κάτι έδωσες εσυ. Δεν θα είσαι πότε ο ίδιος ξανά. Εχεις αλλάξει. Λιγοστά ή αρκετά, δε ξέρω. Εσυ ξέρεις για σένα και γω για μένα σίγουρα. Δε του το κρατάω αυτού του κόσμου καθόλου αμα θες να ξέρεις, γιατί μου ανήκει ο εαυτός μου και οποιος έχει τη δυναμη αλλάζει τους χάρτες του για τη δική του Ιθάκη..
Να ευτυχείς να λές πως τα χεις όλα και τίποτα μαζί..Να αγαπάς τη γύμνια σου στις δύσκολες εκεινες ώρες..Να λές πως αγαπηθηκες και αγάπησες κι εσυ..Να συγχωρείς και να δικάζεις όπου σου πρέπει..Να λες πως θες να ζήσεις κι άλλο μεσα στη λάσπη και στο φως που φέρνει κάθε καινούργια μέρα..Στις χαρές που εζησα και στις στιγμες που κέρδισα θα πιω στην υγειά σου..
